ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ

Σας κοιτώ από ψηλά κι όμως τόσο κοντά σας και αναμένω. Αυτό μου είπαν. «Περίμενε μέχρι να σου δώσουμε το σήμα και μετά βγαίνεις». Κάθομαι λοιπόν και περνώ την ώρα μου μαθαίνοντας τους γονείς μου. Ο πανέμορφος μπαμπάς μου και η αξιολάτρευτη μαμά μου. Πού να ήξεραν τί τους περίμενε!

Θα σας πω μοναχά μια περίληψη τώρα, γιατί υπάρχει και προϊστορία από πίσω: Η συνάντηση, η συμπάθεια, η ζωή και οι καταστάσεις που τους τα έμπλεξαν, οι αποφάσεις που πήραν, η μοίρα και η συγχρονικότητα που τους έσμιξαν μετά από καιρό. Η ιστορία θα σας πείσει: Ο έρωτας πάντα νικά, πάντα. Και η Αγάπη -που είμαι εγώ- θα τους συντροφεύει για πάντα.

Η μαμά μου και ο μπαμπάς μου: δυο παθιασμένοι άνθρωποι. Και από μόνοι τους και όταν είναι μαζί. Καλά, στο μαζί, γίνεται χαμός αλλά δεν το ξέρουν ακόμα. Πώς νομίζετε ότι έγινα εγώ; Όλα με τη σειρά τους όμως. Έτσι είναι‧ αρχή, μέση και τέλος. Υπάρχει πάντα ένα τέλος αλλά ισούται με μια καινούρια αρχή. Είναι ο Νόμος της Ουράνιας ζωής. Ένας κύκλος. Αλλά γι’αυτά, θα σας πει η μαμά μου.

Η ιστορία είναι μεγάλη, τόσα βιβλία, μικρά και μεγάλα, μα γίναν τόσα πολλά που δεν γινόταν διαφορετικά. Βλέπετε, η ροή δεν προσπερνά, σε καθίζει πάνω της και σε πηγαίνει. Στην προκειμένη περίπτωση, κάνει τα αδύνατα δυνατά για να φέρει σε γάμου κοινωνία τον «άλλο» και την «άλλη». Έτσι λένε στην αρχή τους γονείς μου. Που, επειδή δεν ήταν τελικά συνηθισμένοι, απέκτησαν ονόματα στην συνέχεια.

Και να πώς είχαν τα πράματα. Οι δυο τους αγαπιούνταν πολύ. Ο μπαμπάς έκανε τον δύσκολο και η μαμά είχε πάρει παραπάνω φόρα. Τσιγκλήσανε και οι δυο και επειδή είναι και πεισματάρηδες, τα έκαναν ρόιδο.

Ο μπαμπάς μου είχε ένα θεματάκι. Κουβάλαγε και κάποιον άλλο μαζί του. Εγωισμός.

Η μαμά το ήξερε και μαρτύρησε δίπλα του κρύο-ζέστη-κρύο για δυο χρόνια ώσπου τα μάζεψε και έφυγε. Ήταν αποφασισμένη να μη γυρίσει και μάλιστα να τον ξεγράψει οριστικά από την ζωή της. «Καινούρια αρχή», έλεγε, «μακριά απ’ό,τι σε θυμίζει». Ε, προσπάθεια έκανε κι αυτή, είχε φτάσει η ώρα της να δείξει στον εαυτό της τί αξίζει. Δεν τα πήγε άσχημα αλλά διάλεξε τον πιο δύσκολο δρόμο. Αυτό κάνει πάντα αλλά αυτή τη φορά πήρε μετάλλια και βραβεία και οι Άγγελοι έγιναν οι κοντινοί της φίλοι και μίλαγε με τον Θεό και τα πουλιά και την πλάση όλη. Πολλά κουράγια η μαμά. Σκέψη της, ακόμα, ο μπαμπάς.

Ενώ η μαμά έπαιρνε τα πάνω της και γινόταν ο καλύτερος εαυτός της και πέταγε όλα τα άχρηστα από μέσα κι από έξω της, ο μπαμπάς είχε πιάσει πάτο και χόρευε εκεί σαν να μην συνέβαινε τίποτα. Η ζωή του ήταν μια συνήθεια, το μυαλό απουσίαζε, κανένας στόχος, κανένας σκοπός ζωής, πουθενά η αγάπη. Απλά υπήρχε. Ώσπου έσπασε. Χίλια κομμάτια έγινε και ήταν απόλυτα και τρομακτικά μόνος του. Δεν είναι φοβητσιάρης αλλά τα χρειάστηκε. «Μάλλον θα ξύπνησε», φώναξε η μαμά στον ύπνο της και γαλήνεψε λιγάκι η ψυχούλα της.

Η μαμά το ήξερε το μονοπάτι για να βρει κάποιος τον εαυτό του. Κάθε μέρα εκεί ήταν, όλη μέρα. Οπότε, άρχισε με την σκέψη της να βοηθά τον μπαμπά. Ένιωθε τα πάντα που συνέβαιναν στη ζωή του. «Κουράγιο, αγάπη μου, και θα τα καταφέρεις. Αφέθηκες πολύ, έρωτά μου, και θα’ναι δύσκολα αλλά όλα γίνονται. Κοίτα ψηλά στο φως και όλα θα περάσουν». Έτσι βοηθά η μαμά, από άλλους κόσμους, με Αγάπη. Τώρα δεν ήταν μόνη της αλλά του έκανε συντροφιά στο ταξίδι του. Και να, οι θετικές σκέψεις και να, η παρηγοριά μέχρι που η ίδια αρρώστησε. Ξεχνούσε επανειλημμένα να κανακεύει και να φροντίζει τον δικό της εαυτό. Τα έδινε όλα στον μπαμπά. Το κατάλαβε και πήρε άλλο δρόμο. Άρχισε το γράψιμο.

Έγραφε και έγραφε η μαμά τί περνούσε κάθε μέρα ο μπαμπάς στον πόλεμο με τον εαυτό του και τις σκιές του. Μόνο σκιές η ζωή του. Χαρές λιγοστές και αυτές δεν είχαν καλή κατάληξη. «Υπέμενε, έρωτά μου», συνέχιζε η μαμά και δώστου κι άλλο γράψιμο. Ευτυχώς όλα αυτά βγήκαν στο χαρτί και μπορείτε να διαβάσετε και σεις τί πέρναγαν και οι δυο τους.

Η μαμά στο φως, ο μπαμπάς στα σκοτάδια.

Ο μπαμπάς περνούσε την περίοδο του ξυπνήματος και των αναταράξεων. Ό,τι πίστευε ακλόνητο, σίγουρο, κανόνα, ήρθε και τον χαστούκισε. Πόνεσε ο μπαμπακούλης μου και είναι και πολύ ευαίσθητος και το πήρε κατάκαρδα αντί να ρίξει μπουρλότο, όπως θα τον είχε παροτρύνει η μαμά. «Μπες μέσα στον φόβο, πολέμα για σένα και το φως σου», τον υποστήριζε η μαμά με την σκέψη της αλλά ο μπαμπάς είχε παραλύσει και ένιωθε τρομερά μόνος. Δεν έπεσε πάλι. Είπε να φανεί άντρας και να το φιλοσοφήσει. Όχι στα αστεία αλλά συνειδητά. Να καταλάβει τί σόι πράμα είναι αυτή η ζωή και πώς την είχε ζήσει μέχρι τώρα και τί να κάνει για να καλυτερέψει το τώρα και άφησε το μετά για πιο μετά.

Αγώνας μεγάλος γι’αυτόν που δεν ήταν μαθημένος σε τέτοιες καταστάσεις. Ήταν καλοπερασάκιας. Ήταν, γιατί τώρα έχει αλλάξει και ευτυχώς, γιατί η μαμά στο ενδιάμεσο ανέβασε πολύ ψηλά τον πήχη της. Του τα έγραψε κι αυτά σ’ένα βιβλίο της, για να πάρει το μήνυμα.

Πέρασε κι άλλος καιρός και η μαμά μου κάνει επιτέλους εμφάνιση. Τέτοιο φως δεν το περίμενε ο μπαμπάς μου. Και ήταν το χαμόγελό της. Τέτοια ζέστα δεν είχε ξανααισθανθεί βαθιά στην ψυχή του και ήταν η αγκαλιά της. Όταν τον φίλησε στο μάγουλο, ένιωσε να ανθίζει και να ξαναγεννιέται. Σας μιλάω για μαγικά πράματα και είναι μόνο η Αγάπη. Η πραγματική, αληθινή Αγάπη.

Ο μπαμπάς τα έχασε. Είχε μείνει να την κοιτάζει και να χάνεται. Μέχρι που η μαμά κουράστηκε να περιμένει και του γύρισε την πλάτη. Ο μπαμπάς ακλόνητος. Ρίζες είχε βγάλει. Ήταν ακόμα σε όνειρο. Όταν ξύπνησε, η μαμά είχε ήδη φύγει.

Και όλο έγραφε η μαμά και όλο «άσε δεν πειράζει» ο μπαμπάς ώσπου ο Θεούλης έβαλε το χεράκι Του, γιατί είπαμε περίμενα και γω στην σειρά. Θεία Απόφαση να τελειώνει, ή μάλλον να αρχίσει, η υπόλοιπη ιστορία του ζευγαριού γιατί είχε ν’ασχοληθεί και με άλλα ο Άγιος Πατέρας. Αναβολή στην αναβολή, πού θα πήγαινε αυτή η ιστορία!

Το ένα βιβλίο μετά το άλλο κυκλοφορούσε και να γίνεται πανικός από τον λυρισμό και τα λόγια Αγάπης. Όλα για τον μπαμπά. Όλα.

Ο μπαμπάς άργησε πάρα πολύ να τα δει και τα διάβασε τελικά μονοκοπανιά. Μετά από μια βδομάδα κατάφερε να συνέλθει από το σοκ. Πώς γίνεται να περιγράφει κάποιος τις πιο κρυφές του σκέψεις και αγωνίες και μάλιστα για πράματα που δεν είχε πει σε κανέναν και άλλα που δεν είχε ακόμα ομολογήσει στον ίδιο του τον εαυτό; Κόντευε να τρελαθεί.

Από τη μια το διακωμωδούσε ότι θα ζήταγε πνευματικά δικαιώματα και από την άλλη, έκλαιγε. Ένιωθε χαμένος και ακόμα πιο μόνος και ηλίθιος. «Σύμπτωση θα’ναι, μωρέ», ήξερε και δεν το ομολογούσε. Μόνο στα όνειρά του. Εκεί, ήταν άλλο πράμα. Την αγκάλιαζε και την φιλούσε την μαμά μου μέχρι να λιποθυμήσει και ξανά και ξανά. Αλλά μόνο στα όνειρα.

Και θα μου πείτε, μα καλά, η μαμά σου αισθανόταν κάθε αναπνοή του μπαμπά σου και αυτός τίποτα; Δεν ήταν και αυτός μαγικός;

Ήταν, αλλά δεν το ήξερε.

Προς το παρόν, ήταν ερωτευμένος. Τί υπέροχο θέαμα, γιατί για θέαμα πρόκειται. Ο μπαμπάς άμα είναι χαρούμενος το καταλαβαίνουμε ακόμα και εδώ Πάνω. Άμα τον γνωρίσετε θα καταλάβετε τί εννοώ. Τώρα είναι πάντα έτσι. Σαν τρελός έκανε αλλά δεν έλεγε τί και πώς και τίποτα. Κατέστρωνε σχέδιο. Ε-πι-τέ-λους!!! Καιρός ήταν να γίνει κι αυτός πρωταγωνιστής και να αναλάβει ηγετικό ρόλο. Δεν θα σας πω ακόμα τί έκανε αλλά τα γεγονότα είναι ευχάριστα. Η Αγάπη πάντα νικάει, πάντα! Πάντα! Υπομονή να έχεις να περιμένεις.

Έτσι πέρασε ο καιρός και ήρθε η στιγμή για τον μπαμπά να δείξει όλα του τα χαρτιά και να ρίξει τη μαμά όπου ήθελε. Για να είμαι εδώ και να σας τα λέω, πέτυχε το κόλπο του αλλά δεν πήγαν όλα όπως τα’χε φανταστεί. Η μαμά έβαλε το χεράκι της και έγιναν ακόμα καλύτερα! Αλήθεια σας λέω, είναι μαγικό όταν το αποτέλεσμα προέρχεται από μια τέτοια συνεργασία. Όχι, δεν ήταν να έρθω τότε, αν και ο μπαμπάς βιαζόταν. Είναι η φύση του, πώς να το κάνουμε. Η μαμά ήθελε να του ξεκαθαρίσει με ποια είχε να κάνει και του έδειχνε ψηλά τον πήχη. Ο μπαμπάς την φίλησε και σταμάτησαν να μιλάνε για πολλές ώρες, μην σας πω και μέρες μετά. Ένα τέτοιο να’χε γίνει χρόνια πριν, τώρα θα τελείωνα το δημοτικό‧ αλλά χαλάλι τους. Έτσι ήταν να γίνει και έτσι έγινε.

Πάνω κάτω, αυτά ήταν τα τρανταχτά γεγονότα. Τα υπόλοιπα μπορείτε να τα απολαύσετε με την ησυχία σας.