Σου ορκίζομαι ότι μέχρι τώρα όλα είναι αλήθεια. Κάτσε και θα σου εξηγήσω: Ματίς, Έλληνας, Θεσσαλονικιός, με μαμά Γαλλίδα και μπαμπά σατράπη. Έλληνας. Της άρεσε πολύ ο Ματίς της μαμάς. Τί μάτι, τί πινέλο, τί χρώματα. Καλλιτέχνης με τα όλα του. Έτσι και μένα, που λες, ήλπιζε να με δει τρανό ζωγράφο ή καλλιτέχνη ή κάτι με τέχνη να ασχολούμαι. Έλα όμως που εγώ γι’αλλού αρμένιζα από τα μικράτα μου και η μάνα έβαζε στεναχώρια – αλλά και ελπίδα – κάποτες ν’αλλάξω και να δω τη ζωή δαύτη με χρώμα και μάτι καλλιτεχνικό! Ήθελε να βλέπω τις ομορφιές του κόσμου τούτου και όχι την σαπίλα της γειτονιάς, του άλλου δρόμου και του παρακάτω. Να βλέπω τη θάλασσα και την παραλία, τα νερά και τα πουλιά και τα σύννεφα. Α ρε μάνα με τα ωραία σου. Έτσι ήταν αυτή, από γεννησιμιού της. Χαρά και χαμόγελο και καλή καρδιά και ας της έτυχαν της έρμης χίλια μύρια πράματα. Ας είναι καλά εκεί που είναι και ας μου στέλνει κανά καλό όνειρο να βλέπω.

Πάλι ξεμάκρυνα, νομίζω, και θ’αρχίσεις να με βαριέσαι ακόμα δεν αρχίσαμε.

Μπαμπάς, ο καπετάν Αχρείος ή Μάνος ή τσαμπουκάς ή ακαμάτης ή πάλι-εδώ-εσύ. Η μάνα μου, τουλάχιστον, τον έλεγε με πολλά και μερικά είναι κι αυτά που σου ανέφερα. Μπαμπά τον έλεγα εγώ, πάντως.

Ε, δεν έχω και πολλά να σου πω γι’αυτόν. Έμπαινε έβγαινε από το σπίτι, μήτε φασαρία έκανε μήτε και τίποτε άλλο. Ακαμάτης δεν ήταν, απλά δεν του πολυέβγαιναν τα όνειρά του. Ήθελε από μικρός να γίνει αστροναύτης αλλά εκεί που τον γεννήσανε δεν φτούρισε τ’όνειρο.

Στην άλλη ζωή, ρε μπαμπά, στην άλλη ζωή. Έχεις μπροστά σου, ουυυυυ, πολύ πράμα για να ζήσεις.

Έτσι που λες πέρασα τα παιδικά μου χρόνια, μέσα στη γειτονιά ανάμεσα στην αρμύρα και τα όνειρα του ενός και του άλλου. Δικά μου δεν είχα. Ρεμπέλευα από δω και από κει και βοηθούσα τον ένα και τον άλλο να φτιάξει το δικό του. Τί να σου πω. Ανάγκη δεν είχα να κάνω κάτι. Πού να τρέχω τώρα και να κοπιάσω, σάμπως δεν έβλεπα τον ιδρώτα του ενός και του άλλου ή τα δάκρυα και τους αναστεναγμούς από τους φίλους ή την πίκρα και το ανάθεμα από άλλους; Ε, είμαι και βολεψάκιας, αυτό ναι, το παραδέχομαι. Ο Ματίς ο βολεψάκιας ή κωλόπαιδο, όπως προανέφερα αν πρόσεχες.

Έτσι πέρασα και εφηβεία, πήγα και στρατό με μέσο ΝΑ με το συμπάθειο. Εσύ είσαι και ξένο αγόρι, δεν ξέρεις τί είναι το μέσο. Μπορεί και να’ναι μόνο ελληνικιά λέξη. Σημαίνει βόλεμα αλλά με τη χρήση κάποιου λαδωμένου.

Τί είναι λα-δω-μέ-νος.

Αυτός που χρηματίζεται είτε με χρήματα είτε με ό,τι άλλο τραβάει η όρεξή του για να σου κάνει εσένα τη χάρη. Η πληρωμή του, στην τελική, που σου’κανε το θέλημα. Πολλές οι ελληνικές οι ερμηνείες αλλά βαριέμαι να σου τα εξηγώ και όλα. Προχωρώ, το λοιπόν, στην εποχή του μεσοπολέμου. Τί ήταν, πώς πέρασε, πότε λευτερωθήκαμε, δεν κατάλαβα. Εμένα κοιτούσα και πώς να τα κουτσοβολέψω και γύρα μου δεν έριχνα βλέφαρο. Πάει και αυτός ο καιρός. Δουλειές πολλές δεν είχε αλλά έζησα. Όλα καλά μωρέ, όλα καλά.

Οκ οκ και με το μπαρδόν αλλά δεν θα σου πω και όλη την ιστορία μέρα με τη μέρα. Είναι να φτάσουμε και στο καλό, το ψαχνό ντε, της ιστορίας. Γι’αυτό που όλες οι εφημερίδες σε όλο τον κόσμο με είχαν πρώτη μούρη κάποια χρόνια πριν.

Σε σταματώ!

Μην βάζεις άδικα το μυαλό σου να δουλέψει. Έλληνας-φτώχεια-ακαμάτης-εφημερίδες σε όλο τον κόσμο-φυλακή.

Άσε σου λέω, και σ’το λέω εγώ. Δεν πάει το μυαλό σου.

Και γω όταν τα πολυσκέφτομαι… με παραδέχομαι! Και λέω την αλήθεια. Γιατί τουλάχιστον αυτό που κατάφερα σε ολάκερη τη ζωή μου, και περηφανεύομαι, είναι ότι δεν είμαι προβλέψιμος. Χαχαχα, σε καλό μου, είμαι άπαιχτος που να με πάρει και με παραδέχομαι. Φτου μου και μπράβο μου! Θα σου εξηγήσω άλλη ώρα γιατί με φτύνω. Τώρα προέχει να συνεχίσω την ιστορία μου. Όσο πάρει, ε; Σκόντο δεν κάνω στα λόγια. Ξηγημένοι.

Θα μου πεις τώρα – και με το δίκιο σου – τί είναι αυτά που μου τσαμπουνάς, ρε μπάρμπα; – Αν ήξερες ελληνικά να μου αποκριθείς– Αλλά τώρα ξέρεις σε ποιά χώρα είσαι;

Ναι, ξέρω, σου αποκρίνομαι και γω στα αμερικάνικα. Νέα Υόρκη, φυλακές υψίστης ασφαλείας και μάλιστα για ισόβια κάθειρξη. Καλά δεν τα’πα, μάστορα; Άι γεια σου. Άσε με, το λοιπόν, να σου πω και τ’άλλα και μην βάζεις σκέψη στο κεφάλι σου γιατί εγώ είμαι η ιστορία και θα σου την πω έτσι κι αλλιώς! Άκου λοιπόν και σταμάτα να με λοξοκοιτάς σαν να μην με παίρνεις στα σοβαρά γιατί θυμώνω.

Μη με δεις θυμωμένο, μην με δεις. Θα ξεραθείς στα γέλια. Δεν μου πάει, ρε φίλε, να’μαι θυμωμένος, δεν είναι στον τύπο μου.

Και που’σαι, έχω τέλειο γούστο. Κομψός σε όλα μου. Έχω κατακτήσεις εγώ που με βλέπεις, δεν το φαντάζεσαι. Ρε, σου λέω, σκίζονται για πάρτη μου οι γυναίκες. Χαμός.

Στα πατώματα.

Ματίς μου και Ματίς μου.

Ααααααα όλα κι όλα. Η γυναίκα είναι θεά και πάντα την σέβομαι και την τιμώ. Όχι κόλακας, αλλά γνώστης. Ξέρω εγώ τί σου λέω. Γνώστης.

Και προχωρώ γιατί περιμένω και επισκέψεις σήμερα. Η εγγόνα μου η Αμαρυλλίς και ο πατέρας της θα έρθουν να με δουν. Ναι, χαρές πολλές μου’χει δώσει αυτή η ψυχή αλλά δεν της το’χω ξομολογηθεί ακόμα. Θα γίνει κι αυτό, θα γίνει. Δεν το ξεχνώ. Είναι στη λίστα μου, γι’αυτή τη ζωή.

Καλέ συ, μην κάνεις πως κοιμάσαι και γύρνα να σε κοιτώ. Ούτε τους τίτλους αρχής δεν σου’χω πει ακόμα και, μάρτυς μου ο Θεός ο ίδιος, ταινιάρα θα γίνει η ζωή μου και σου βάζω και στοίχημα.

Ναι, που λες, διαδρομές πολλές έχω κάνει στη ζωή μου και μια το ένα, μια το άλλο, με έφεραν στο Αμέρικα. Πωωω, τί αναμνήσεις περνούν από τα μάτια μου, να’χεις φαντασία να τα χαίρεσαι. Καράβια, παπόρια, στεριές, δρόμοι, διαδρομές βαρβάτες σου λέω, όχι μπαίνω σ’ένα αεροπλάνο και τσουπ! είμαι στην άλλη άκρα του κόσμου χωρίς να ιδρώσει το φανελάκι μου. Τότε ήθελε καιρό πολύ να πάρεις την απόφαση να ξενιτευτείς. Τώρα, πας, αλλάζεις γνώμη και ξαναγυρνάς στα πάτρια χωρίς να πάρει μυρουδιά κανένας ότι έλλειψες. Αχ, άλλα χρόνια τότε. Long play.

Με τούτα και με κείνα με πήρε η ανάμνηση και συγκινήθηκα οπότε λέω να πάω για φαγητό τώρα που βάρεσε η κουδούνα για lunch και σου συνεχίζω μετά, οκ;

Οκ να λες και θα τα πάμε πρίμα.

ΕΝΤΑΞΕΙ, δεν είναι και η Μεγάλη Βρετάνια αλλά το φαγητό σήμερα ήταν θεσπέσιο. Άμα ξέρανε και τη ρίγανη, θάμα θα’ταν, θάμα.

Να πέσω να τον πάρω λιγάκι, να έρθουν όλα σε μια χώνεψη και συνεχίζω ευθύς αμέσως για τα αμερικάνικα τα όνειρα και τις κυράδες της ζωής μου. Χάιντε και συ για σιέστα. Κάνει καλό ο μεσημεριανός ο ύπνος, σε τρέφει, χαχαχα.

Και προχωρώ, το λοιπόν, στην περισυλλογή μου και αρχινώ αμέσως τώρα, αλλά δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω. Χμμ, πάντα η αρχή μού φαινόταν το καλύτερο σημείο οπότε θ’αρχίσω από κει. 

Αρχή

ΜΑΣ ΞΕΚΟΥΒΑΛΙΑΣΑΝΕ κάπου στο Λονγκ Άιλαντ.

Χαχα, στα Χάμπτονς.

Εκεί που είναι σήμερα όλη η χλίδα και οι διάσημοι.

Για δες, τελικά τίποτε τυχαίο στη ζωή, τίποτε τυχαίο.

Είδες, με το να λες τη ζωή σου την κατανοείς καλύτερα. Καταλαβαίνεις τη σημασία που σου έδιναν τα σημάδια για το τί έπεται, που τότε δεν μπορούσες να δεις αλλά το μάτι τού μέσα σου βλεφάριαζε, καταλάβαινε και σημείωνε. Πού μυαλό τότε για σταματήματα. Μόνο αναγκαστικές στάσεις κάναμε.

Με πήραν πάλι τα κύματα των αναμνήσεων αλλά με φέραν στη Νέα Υόρκη.

Πάλι καλά! Δεν ξανοίχτηκα και πολύ τώρα.

Και συνεχίζω.

Εκεί μπαρκάραμε, λοιπόν.

Μας πέταξαν από το παπόρο, δεν λες καλύτερα; Κρύα τα νερά. Τρομάξαμε να βγούμε στη στεριά. Μετά από τόσο καιρό στ’αμπάρια ούτε να περπατήσουμε δεν θυμόμασταν. Πάντως, όλα καλά. Όλα καλά, δόξα ο Θεός. Μετά, ποδαράκια μου καλά για το νησί του Μανχάταν. Ήταν που’χαν μουδιάσει τα πόδια από το καθισιό! Τώρα να δεις περπάτημα. Όχι, δεν κράτησε πολύ αυτή η ταλαιπωρία. Ήταν πολύ πιο κοντά απ’ότι νόμιζα.

Πάλι καλά.

Αλλά ξέρεις κάτι, μια θύμησα έχω. Η πιο ζωντανή απ’όλες είναι· και ο πρώτος μου θησαυρός: Η πρώτη φορά που την είδα.

Με την πρώτη ματιά το κατάλαβα.

Όπως όταν ξέρεις ότι είναι μέρα ή ότι είναι νύχτα.

Ποιά Νέα Υόρκη, ρε φίλε, για γυναίκα σου μιλάω.

Εκείνη.

Η πρώτη ανάμνηση, η πρώτη συγκίνηση, η πρώτη φορά που ξυπνάς μετά από βαθύτατο λήθαργο ζωής.

Ναι, φίλε μου. Είσαι ο πρώτος που το εξομολογούμαι. Τότε, εκείνη δα τη στιγμή, άρχισα να ζω.

Εξού και η Αρχή που λέγαμε.

Σου λέω, τίποτα τυχαίο, τί-πο-τα.

Πωωω, κάτσε να το φτιάξω λιγάκι ακόμα στο μυαλό μου να σου το σερβίρω αχνιστό και πεντανόστιμο, σαν το γαλακτομπούρεκο ένα πράμα. Και σιροπιαστό και γλυκό και απ’όλα.

Λίγες στιγμές δώσ’μου να το ζήσω ξανά… Δυο λεπτά ζωής ακόμα.

«Και για ποιά με πέρασες, χτικιάρη;»

Η πρώτη φράση που βγήκε από το πανέμορφο στόμα της.

Δεν με αποθάρρυνε μήτε για μια στιγμή.

Λεφτά για ψωμί τής ζητούσα αλλά με τον δικό μου τρόπο. Είπαμε, είμαι μοναδικός και κομψός σε όλα μου. Επειδή ήμουνα στην ξενιτιά τα άφησα πίσω; Τα χούγια τα κουβαλάς όπου και να πας, αγαπητέ μου. Έτσι είναι. Κάτσε όμως να σου περιγράψω το σκηνικό να’χεις και συ εικόνα της γέννησής μου.

Αυτή ήταν μόλις η πρώτη επαφή.